Άρθρο του κ. Δημήτρη Παξινού, πρώην Προέδρου ΔΣΑ, στο Magazino "Με Το Δικηγόρο"

Μικρός αδελφός. Έτσι τον αισθανόμουν. Ένα φτωχόπαιδο,  με καταγωγή απ’ το χωριό Σκληρού της Μεσσηνίας, που έζησε  στα Καμίνια και έφθασε ψηλά. Θήτευσε, σαν ασκούμενος, στον τ. Πρόεδρο του ΔΣΑ Σωτήρη Πολύδωρα, μια μεγάλη μορφή ήθους, ψυχικού σθένους κ σοφίας, που υπεραγαπούσε. Μόνος προχωρούσε, όλα τα χρόνια, βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Αλλά Μέγας στη ψυχή και στο φρόνημα. Μέγας νομομαθής. Όσο ελάχιστοι. Δεν υπήρχε άλυτο νομικό πρόβλημα για τον Αδαμόπουλο. Η γρήγορη σκέψη του, παράλληλα με την τεράστια νομική του κατάρτιση του έθελγαν και συγκέντρωναν τον θαυμασμό του κόσμου. Απλός και καταδεκτικός βοηθούσε γνωστούς και μη, χωρίς να καυχάται. Η σεμνότητά του δεν του το επέτρεπε. Θεωρούσε καθήκον του την ενασχόληση με τα κοινά, που δεν χρήζει διαφήμισης. Απέσπασε όμως και την πικρόχολη κριτική και δυσφήμηση. Κι αυτό του στοίχισε. Τον πλήγωσε. Και στις πιο δύσκολες στιγμές, ποτέ μα ποτέ δεν θέλησε να εκφράσει αρνητικό σχόλιο. Ούτε για τους εμπαθείς κι άδικους κριτές του. Ήταν υπεράνω  Τα υπέμενε όλα,  με την καρτερικότητα που τον διέκρινε σ όλο τον σύντομο βίο του. Προσπαθούσε ν’ απαλύνει τον πόνο του περίγυρού του, που έσπευδαν γΙα βοήθεια. Και πράγμα σπανιότατο,  χωρίς να παίρνει χρήματα για τις νομικές του συμβουλές.  Έδινε και την ψυχή του για να συνδράμει τους συνανθρώπους του. Όλοι το ήξεραν αυτό. Όλοι όσοι τον γνώριζαν. Υπήρξαν φορές που ο Γιάννης αντιμετώπισε πρόβλημα επαγγελματικής επιβίωσης. Αυτό το λαμπερό μυαλό, που όμοιό του δεν υπήρχε. Απευθύνθηκε σε κάποιους αξιωματούχους, υποτίθεται φίλους και ευεργετηθέντες. Εισέπραξε άλλη μια απογοήτευση.

Ο Γιάννης μας άφησε νωρίς. Πολύ νωρίς. Έφυγε πληγωμένος. Και ταλαιπωρημένος. Νομίζαμε ότι ξεπέρασε κάποιες δυσκολίες του τελευταίου καιρού. Έτσι μας έλεγε την ημέρα της γιορτής του. Κι ελπίζαμε να συναντηθούμε τις επόμενες μέρες να τα πούμε. Δεν προλάβαμε. Μας πρόλαβε ο Γιάννης. Λύγισε. Έπεσε όπως η δρυς. Ποτέ δεν καταδέχθηκε να φανεί ότι κιότεψε. Γενναίος κι αξιοπρεπής όπως του ταίριαζε. Μεγάλος κι όχι μικρός κι ασήμαντος, όπως συμβαίνει σ’ όσους δεν έχουν καρδιά και τρέφονται από κακίες. Τι απομένει άραγε στη ζωή πέρα απ’ τον καλό λόγο και συμπαράσταση. Ω εσείς, που νομίζετε ότι θα ζήσετε αιώνια και λησμονείτε ότι είστε θνητοί κι ότι αυτό που προέχει είναι ο σεβασμός στον κάθε συνάνθρωπό κι η συμπόνοια.

Ο Γιάννης μας έφυγε. Πολύ νωρίς. Και μαζί του φεύγει μια εποχή της ανιδιοτελούς προσφοράς. Της καλοσύνης. Της αγάπης. Θα ναι πάντα ζωντανός στη σκέψη μας.