ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

|  Υπόδειγμα  [9] |  178  την ιστορική βάση της αγωγής και προσδιορίζουν το αντικείμενο της δίκης, δημιουρ - γεί λόγους αναίρεσης από το άρθρο 559 αριθμοί 8 και 14 του ΚΠολΔ. Ειδικότερα, η έλ - λειψη εξειδίκευσης των πραγματικών περιστατικών που θεμελιώνουν, κατ’ αρχήν, το ασκούμενο με την αγωγή ουσιαστικό δικαίωμα και αποτελούν την προϋπόθεση εφαρ - μογής του αντίστοιχου κανόνα ουσιαστικού δικαίου, χαρακτηρίζεται ως ποσοτική αο - ριστία της αγωγής, ενώ η επίκληση απλώς των στοιχείων του νόμου, χωρίς αναφο - ρά πραγματικών περιστατικών, χαρακτηρίζεται ως ποιοτική αοριστία της αγωγής και ελέγχονται αμφότερες αναιρετικά με τους λόγους από τους αριθμούς 8 και 14 του άρ - θρου 559 του ΚΠολΔ (ΑΠ 14/2022 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ και εκεί παρατιθέμενη νομολογία Oλ. Α.Π. 1573/1981, Α.Π. 1321/2015, A.Π. 119/2014, Α.Π. 2015/2014, Α.Π. 697/2012, Α.Π. 1495/2009, Α.Π. 1631/2009). Συνεπώς, συνάγεται, ότι στην αγωγή, για να είναι αυτή ορισμένη, πρέπει να περιλαμ - βάνονται με πληρότητα όλα τα στοιχεία και γεγονότα, που απαιτούνται και που σύμ - φωνα με το νόμο θεμελιώνουν τη ζητούμενη από τον ενάγοντα έννομη συνέπεια. Ενώ, στην περίπτωση που το δικόγραφο δεν περιέχει με σαφήνεια και πληρότητα τα οριζό - μενα από το νόμο, για να μην ενέχει αοριστία (ποσοτική και ποιοτική), δεν μπορεί να συμπληρωθεί εκ των υστέρων είτε με τις προτάσεις, είτε και με παραπομπή σε άλλα έγ - γραφα, εκτός της αγωγής ευρισκόμενα. Η επίκληση αυτή θα ήταν αντίθετη με την έγ - γραφη προδικασία, που διακρίνει τις πράξεις μέχρι την εισαγωγή της αγωγής σε δίκη, ενώ δεν επιτρέπεται επίκληση νέων πραγματικών γεγονότων από τον ενάγοντα, γεγο - νός, που ερευνάται αυτεπάγγελτα σε κάθε στάση της δίκης (ΕιρΧίου 21/2018 ΤΝΠ ΝΟ - ΜΟΣ και εκεί παρατιθέμενη νομολογία ΑΠ 483/81 ΝοΒ 30/50, ΑΠ 925/80 ΝοΒ 29/296, ΑΠ 560/79 ΝοΒ 27/1599, ΕφΠειρ. 716/87 Δ/νη 29/742, ΕΑ 10371/1986 Δίκη 18/203). ). Ειδικότερα, όσον αφορά την αγωγή με την οποία ζητείται αποζημίωση λόγω αδικοπρα - ξίας, για την πληρότητα αυτής πρέπει να αναφέρονται τα περιστατικά εκείνα που συνι - στούν την παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά του εναγόμενου (θετική πράξη ή παρά - λειψη, εφόσον εκείνος που υπέπεσε στην παράλειψη ήταν υποχρεωμένος σε πράξη από το νόμο, τη δικαιοπραξία ή από την καλή πίστη κατά την κρατούσα κοινωνική αντίληψη (ΑΠ 838/2011 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Πρέπει, περαιτέρω, να αναφέρονται τα γεγονότα που δι - καιολογούν την αιτιώδη συνάφεια μεταξύ της συμπεριφοράς και της ζημίας που επήλθε στον ενάγοντα, καθώς και τα στοιχεία εκείνα που προσδιορίζουν τη (θετική και αποθε - τική) ζημία του ενάγοντος (ΑΠ 838/2011 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΕφΘεσσαλ 2588/2017 ΤΝΠ ΝΟ - ΜΟΣ, ΑΠ 252/2013 ΝοΒ 2014.1902). Σε αυτό το πνεύμα έχει κριθεί ότι είναι αόριστη και εξ αυτού του λόγου απορριπτέα ως απαράδεκτη αγωγή λόγω αδικοπραξίας, διότι ο ενάγων δεν αναφέρει σε αυτή σε τι συνί - σταται η παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά του εναγομένου (ΜΠρΑθ 2968/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Περαιτέρω ως αόριστη και συνακόλουθα απαράδεκτη έχει κριθεί και η αγω - γή στην οποία δεν εκτίθενται τα πραγματικά περιστατικά που πληρούν το πραγματικό του επικαλούμενου κανόνα δικαίου του άρθρου 914 ΑΚ, ιδίως αυτά που θεμελιώνουν το στοιχείο του παρανόμου, είτε επειδή πληρούν τις προϋποθέσεις επιτακτικού ή απα - γορευτικού κανόνα, είτε διότι στοιχειοθετούν παραβίαση της γενικής υποχρέωσης πρό -