ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Υπόδειγμα  [9] |  179  | νοιας και ασφάλειας. Μάλιστα πρόκειται περί νομικής αοριστίας η οποία σε κάθε περί - πτωση δεν μπορεί να καλυφθεί, καθόσον σε αυτή την περίπτωση λείπουν τα πραγματικά περιστατικά που θεμελιώνουν κατά νόμο το αίτημα του ενάγοντος (ΜΠρΑθ 6534/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Ομοίως αόριστη κρίθηκε από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου αγωγή στην οποία αναφέρονταν μεν οι παράνομες και υπαίτιες πράξεις και παραλείψεις που συ - νιστούσαν την εκεί άδικη πράξη, δεν εκτίθεντο όμως συγκεκριμένα γεγονότα, τα οποία να δικαιολογούν την αιτιώδη συνάφεια μεταξύ της παράνομης και υπαίτιας συμπεριφο - ράς της εναγομένης και του επελθόντος αποτελέσματος, όπως απαιτείται σύμφωνα με τα αμέσως πιο πάνω αναφερόμενα (ΠΠρΡοδ 14/2009 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Έτσι, απλή αναφο - ρά από τον ενάγοντα στο δικόγραφο της αγωγής ότι υπέστη ζημία από υπαιτιότητα της εναγόμενης χωρίς να εξειδικεύει σε τι συνίσταται η παράνομη συμπεριφορά της τελευ - ταίας ουδόλως αρκεί για την πληρότητα της αγωγής (ΠΠρΡοδ 250/2006 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Ιδίως όσον αφορά την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης, τοιαύτη αποκατάσταση μπο - ρούν να αξιώσουν και τα νομικά πρόσωπα, αν με την εις βάρος τους αδικοπραξία προ - σεβλήθη η εμπορική τους πίστη, η επαγγελματική τους φήμη και υπόληψη και γενικά το εμπορικό τους μέλλον (Α.Π. 932/2019, Α.Π. 704/2017, Α.Π. 730/2015, ΑΠ 382/2011 δημοσιευμένες σε ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης αυτής τα προσβαλλόμενα νομικά πρόσωπα πρέπει, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 216 Κ.Πολ.Δ, να αναφέρουν ορισμένως ότι με την αδικοπραξία προσβλήθηκε η εμπορική τους πίστη, η επαγγελματική τους υπόληψη και γενικά το εμπορικό τους μέλλον, προ- σβολές από τις οποίες τους προκλήθηκε συγκεκριμένη υλική ζημία, την οποία πρέ- πει να επικαλούνται και να αποδεικνύουν με κάθε νόμιμο αποδεικτικό μέσο, διότι η ηθική βλάβη στα νομικά πρόσωπα δεν αναφέρεται, όπως στα φυσικά πρόσωπα, σε ενδιάθετο αίσθημα, αναγόμενο στον εσωτερικό κόσμο και κρινόμενο με τα δεδομέ- να της ανθρώπινης λογικής χωρίς αποδείξεις, αλλά σε μια συγκεκριμένη βλάβη που έχει υλική υπόσταση (Α.Π. 932/2019, Α.Π. 382/2011, ΕφΠειρ 33/2021 δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του Εφετείου Πειραιά, Εφ.ΑΘ. 6645/2019, Εφ.Πειρ. 644/2019, Εφ.Θεσ. 78/2018, Εφ.Πειρ. 566/2018, Εφ.Λαρ. 85/2016, Εφ.Πειρ. 541/2015, Εφ.Πειρ. 787/2014, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ, Α.Π. 1265/2010, www.areiospanos.gr , Γεωργιάδη - Σταθόπουλου, αστι - κός κώδιξ, κατ’ άρθρο ερμηνεία, τόμ. IV, υπ’ άρθρο 932, αριθ. 13, σ. 817). Σε αυτό το πλαίσιο κρίθηκε πρόσφατα από το Εφετείο Αθηνών με την υπ’ αρ. 152/2022 απόφασή του μεταξύ άλλων, ότι «Πλην όμως συναφώς με την προεκτεθείσα υπ’ αριθ - μόν V1 νομική σκέψη η με το ανωτέρω περιεχόμενο και αίτημα η αγωγή ως προς την πρώτη ενάγουσα και ήδη εκκαλούσα τυγχάνει κατά το ως άνω κεφάλαιό της αόριστη και ως εκ τούτου ανεπίδεκτη δικαστικής εκτίμησης, διότι δεν περιέχει τα αναγκαία εκ του νόμου στοιχεία για τη διαδικαστική της πληρότητα. Ειδικότερα δεν εκτίθεται σε αυ - τήν εάν η επικαλούμενη από την πρώτη ενάγουσα εκκαλούσα προκληθείσα προσβο - λή της προσωπικότητά της συνδέεται με συγκεκριμένη περιουσιακή της βλάβη που έχει υλική υπόσταση και δύναται να διακριβωθεί από την αντιπαραβολή της επιχει - ρηματικής και περιουσιακής της κατάστασης χωρίς την παρεμβολή της αδικοπραξίας σε σύγκριση με την επιχειρηματική και περιουσιακή της κατάστασης μετά από αυτή, ώστε από την σύγκριση των δυο οικονομικών μεγεθών να προκύπτει η διαφορά, η