ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

|  Υπόδειγμα  [9] |  182  και υπαιτιότητα) συντρέχουν ταυτοχρόνως με βάση τη θεώρηση της αμέλειας ως μορ - φής πταίσματος και ως μορφής παρανομίας (η λεγόμενη «διπλή λειτουργία της αμέλει - ας») (ΑΠ 698/2021 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ και εκεί παρατιθέμενη νομολογία ΑΠ 655/2019, ΑΠ 322/2018). Χωρίς τέτοια δε επιμέλεια συμπεριφέρεται ο ζημιωθείς που παραλείπει να λάβει μέτρα τα οποία, περιέχοντα εξ αντικειμένου τη δυνατότητα αποτροπής ή περιορι - σμού της ζημίας είναι σε θέση να προβλέψει και λαμβάνει, χωρίς να εκτεθεί σε κίνδυνο, ο μέσης εντιμότητας και επιμέλειας άνθρωπος της ίδιας με το ζημιωθέντα δραστηριότη - τας (ΠΠρΑθ 1310/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Κατά την έννοια των ανωτέρω διατάξεων η ευθύνη προς αποζημίωση αίρεται, αν το ζη - μιογόνο γεγονός δεν μπορεί να αποδοθεί σε υπαιτιότητα του δράστη ως υπεύθυνου από αδικοπραξία, αλλά είναι τυχαίο γεγονός, διότι στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει υπαιτιότητα. Στην κατηγορία των τυχηρών περιλαμβάνεται και η ανώτερη βία, η οποία υπάρχει, όταν το περιστατικό είναι τόσο αιφνίδιο, ακαταμάχητο και απρόβλεπτο, που είναι για τις ανθρώπινες δυνάμεις αδύνατο να αποτραπεί, έστω και με μέτρα άκρας επι - μέλειας και σύνεσης ( ΕιρΚερκ 509/2017 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ίδ. και Μπαλή Γεν. Αρχ. Παρ. 179, Μιχαηλίδη- Νουάρο ΕρμΑΚάρθρ. Αρ. 45, Α.Κ. Γεωργιάδη-Σταθόπουλου άρθρα 330 αρ. 50-60, ΑΠ 696/1973 ΝοΒ 22,186, ΑΠ 408/1972 ΝοΒ 20,1160, ΑΠ 462/1970 ΝοΒ 18, 1305, ΕΦΑΘ 6394/1987 ΕλΔ 30,783, ΕφΑΘ 4558/1973 Αρμ. 28,112). Ειδικότερα, η κατηγορία των τυχηρών, για την οποία χρησιμοποιείται ο όρος ανώτερη βία (vis major), περιλαμβάνει βασικά τις ακραίες περιπτώσεις εκείνων των περιστατι - κών, που είναι για τις ανθρώπινες δυνάμεις αδύνατο να αποτραπούν ή τουλάχιστον δυ - σκολότερα από ό,τι τα λοιπά τυχηρά, δηλαδή τα υπό στενή έννοια, που βρίσκονται πλη - σιέστερα προς την αμέλεια. Η υποκειμενική θεωρία περί ανωτέρας βίας, που είναι και η κρατούσα στην Ελλάδα τόσο στη θεωρία όσο και στη νομολογία, διευρύνει κατ’ απο - τέλεσμα τον κύκλο των περιστατικών ανώτερης βίας, περιλαμβάνοντας σ’ αυτά και γε - γονότα «εσωτερικά». Δηλαδή, δεν απαιτεί γι’ αυτά το στοιχείο της «έξωθεν» προελεύ - σεώς τους, αλλά θεωρεί κρίσιμο μόνο το ότι τα περιστατικά αυτά είναι απρόβλεπτα και αναπότρεπτα ακόμη και «με μέτρα άκρας επιμέλειας και συνέσεως του δράστη» (όχι δη - λαδή με μέτρα της συνηθισμένης επιμέλειας του μέσου συνετού ανθρώπου, που αποτε - λεί το κριτήριο διακρίσεως μεταξύ της αμέλειας και των τυχηρών γενικά) (ΑΠ 513/2016 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Εν προκειμένω , […]. Στο σημείο αυτό λαμβάνει χώρα η υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών που εξιστο - ρούνται στο ιστορικό των προτάσεων στον επικαλούμενο κανόνα δικαίου. Συνεπώς, σε ακολουθία με τα ανωτέρω καθώς και με τη θεμελιώδη αρχή impossibilium nulla obligatio est , και δεδομένου ότι ο εναγόμενος/η έλαβα προληπτικά άπαντα τα μέ - τρα επιμελείας εντός της σφαίρας των δυνατοτήτων μου, δεν στοιχειοθετείται σε καμία περίπτωση αμέλεια εμού ως προς την επέλευση φερόμενης βλάβης στον/στην ενάγο - ντα/ουσα.