ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Υπόδειγμα  [3] |  309  | αιτούντος. Ως επείγουσα περίπτωση ή επικείμενος κίνδυνος νοείται προδήλως η ύπαρ - ξη ασυνήθους ανάγκης έκτακτης δικαστικής προστασίας του διαδίκου, που δικαιολο - γείται από τη συνδρομή παρόντων πραγματικών περιστατικών κάποιου συγκεκριμένου κινδύνου ματαίωσης της απαίτησης ή επείγουσας περίπτωσης της παρούσας στιγμής, η οποία είναι πιεστική και ανεπίδεκτη αναβολής και απαιτεί άμεση ρύθμιση, ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία ανεπανόρθωτων ή δυσχερώς αναστρέψιμων καταστάσεων (ΜΠρΘεσ 3706/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Επικείμενος, δε, κίνδυνος, που πρέπει να είναι ουσιώδης και αναπότρεπτος, υπάρχει όταν η βλάβη, που απειλείται απ` αυτόν, ενόψει και της βραδείας οριστικής επίλυσης της διαφοράς, είναι άμεση και ανεπανόρθωτη. Η έλλειψη κατεπείγοντος αποτελεί έλλειψη προϋπόθεσης λήψης ασφαλιστικών μέτρων αίρουσα το έννομο συμφέρον του αιτούντος, οπότε η σχετική αίτηση απορρίπτεται ως απαράδεκτη (ΜΠρΑθ 550/2012 ΝοΒ 60/319, ΜΠΘ 41417/2008 Αρμ 63/1389, κα - θώς και ΜΠΘ 2897/2013, ΜΠΑιγ 67/2013 στις Τ.Ν.Π. Ισοκράτης και ΤΝΠ Νόμος). Εν προκειμένω , […]. Στο σημείο αυτό λαμβάνει χώρα η υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών που εξιστο - ρούνται στο ιστορικό του Σημειώματος στον επικαλούμενο κανόνα δικαίου. Από το συνδυασμό των ανωτέρω, καθίσταται σαφές, ότι δεν συντρέχει κανένα απο - λύτως στοιχείο από τα απαιτούμενα εκ του νόμου ώστε το Δικαστήριό Σας να διατάξει ασφαλιστικά μέτρα, αφού δεν θεμελιώνεται στην κρινόμενη περίσταση το στοιχείο του άμεσου και κατεπείγοντος κινδύνου. Συνεπώς, η αίτηση της αντιδίκου πρέπει να απορ - ριφθεί, ως έχει ήδη απορριφθεί η προαναφερθείσα αίτηση προσωρινής διαταγής. Β. Επικουρική Ένσταση Καταχρηστικής άσκησης της Αίτησης Όλως επικουρικώς, ακόμα και στην αδόκητη περίπτωση που το Δικαστήριό Σας ήθελε κάνει δεκτούς τους ισχυρισμούς της αντιδίκου, κατά το άρθρο 281 ΑΚ, η άσκηση του δικαιώματος απαγορεύεται αν υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο κοινωνικός ή οικονομικός σκοπός του δικαιώματος. Κατά την έννοια της διάταξης αυτής, σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Αρείου Πάγου, το δικαίωμα θεωρείται ότι ασκείται καταχρηστικώς, όταν η συμπεριφορά του δικαιού - χου που προηγήθηκε ή η πραγματική κατάσταση που διαμορφώθηκε κατά το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, χωρίς κατά νόμο να εμποδίζουν τη γένεση ή να επάγονται την απόσβεση του δικαιώματος, καθιστούν μη ανεκτή την μεταγενέστερη άσκησή του, κατά τις περί δικαίου και ηθικής αντιλήψεις του μέσου κοινωνικού ανθρώπου, αφού τείνει στην ανατροπή καταστάσεως που δημιουργήθηκε υπό ορισμένες ειδικές συνθή - κες και διατηρήθηκε για πολύ χρόνο, με επακόλουθο να συνεπάγεται επαχθείς συνέπει - ες για τον υπόχρεο. Απαιτείται δηλαδή, για να χαρακτηριστεί καταχρηστική η άσκηση του δικαιώματος, να έχει δημιουργηθεί στον υπόχρεο, από τη συμπεριφορά του δικαι - ούχου, σε συνάρτηση και με εκείνη του υποχρέου και μάλιστα ευλόγως, η πεποίθηση ότι ο δικαιούχος δεν πρόκειται να ασκήσει το δικαίωμά του. Απαιτείται ακόμη οι πρά - ξεις του υποχρέου και η υπ’ αυτού δημιουργηθείσα κατάσταση, επαγόμενη ιδιαιτέρως επαχθείς για τον υπόχρεο επιπτώσεις, να τελούν σε αιτιώδη σύνδεσμο με την προηγη - θείσα συμπεριφορά του δικαιούχου (Ολ. ΑΠ 33/2005, Ολ. ΑΠ 7/2002, ΑΠ 626/2020).