Γράφει ο Ευστράτιος Κ. Σούπος, Δικηγόρος

Οι εποχές δύσκολες, οι αντοχές ελάχιστες, η διάθεση ανάλογη των περιστάσεων και η ύλη περιορισμένη, όπως και οι οβολοί, για μεγάλο μέρος του δικηγορικού κόσμου, σύμφωνα με τα στατιστικά!! Κι ενώ όλα θεωρητικά συνηγορούν υπέρ μίας «συμφοράς», -ιδωμένης τουλάχιστον από τη ματιά πολλών ως τέτοιας- στην ουσία επιβεβαιώνεται απλώς μία από ετών λιμνάζουσα κατάσταση που κάποτε θα έφτανε στην υπερχείλιση!! «Αν «δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη δουλειά δεν γίνεται..», βοά το σύνολο των αγκομαχούντων δικηγόρων «..κι αν δεν σε προβάλλει «το σύστημα», ο καλύτερος να είσαι γνωστικά, δεν ακουμπάς καλές υποθέσεις κι ως εκ τούτου μένεις πάντα το βαγόνι ενός συρμού, τον οποίο σέρνουν έμπειροι πια μηχανοδηγοί ….»!! Πόση δύναμη αλήθειας άραγε έχει αυτό το θεώρημα? Ακούμε πράγματι για μηδενικές παραστάσεις στα Δικαστήρια από μεγάλη μερίδα συναδέλφων, για οφειλές στο Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και για άλλα πολλά δεινά που έχουν επέλθει και πλήξει την δικηγορική μας κοινότητα. Είναι όμως όλα αυτά ικανά να μας απογοητεύσουν και δη να μας εξαφανίσουν? Τι θα πρέπει ειδικότερα να κάνει ένας νεοεισαχθείς στο επάγγελμα πληροφορούμενος τα ανωτέρω?

Η απάντηση κατά τον γράφοντα είναι μία: Να αγωνιστεί!! Ακόμα κι αν αποδεχθούμε ότι διάγουμε βίον οικονομικά δύστοκον, ευκαιρίες υπάρχουν. Κι αυτό είναι αλήθεια που την ανακαλύπτει όποιος πρώτα την ασπαστεί. Και για να μιλήσουμε εμπράκτως, η αλήθεια αυτή στον καθένα από εμάς έχει ήδη αποδειχθεί, διαφορετικά δεν θα είμαστε συνάδελφοι, πράγμα καθόλου εκ προοιμίου αυτονόητο. Ας ξεφύγουμε επομένως από το να ασχολούμαστε με το τι συμβαίνει γενικότερα κι ας αγωνιστούμε ατομικά, πέραν των έξωθεν μηχανισμών επαγγελματικής τακτοποίησης μας. Και ας πιστέψουμε ενθέρμως ότι η γνώση και η συστηματική και σοβαρή δουλειά νομοτελειακά αμείβονται, ακόμα κι αν διέρχονται από μύριες αντιξοότητες. Το «σύστημα» έχει αναντίρρητα τις δικές του συμμαχίες, (τις είχε πάντα), απ’ την άλλη όμως η πίστη, η σοβαρή και υπεύθυνη δουλειά δημιουργούν ως ασπίδα σωτηρίας τις (μονα)δικές τους!!! Η προσωπικότητα επιπλέον διαμορφώνει την ευνοϊκή συνθήκη χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται το βόλεμα ως δεκανίκι. Ο «μπάρμπας στην Κορώνη» βρίσκεται μέσα στον κάθε έναν από εμάς, στην διάθεση μας, στις άοκνες προσπάθειες για βελτίωση των γνώσεών μας, στον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητα μας. Αρκεί να γνωρίζουμε τις δυνατότητες μας και να προσπαθούμε έντιμα, ειλικρινά και με αγάπη γι αυτό που κάνουμε -αρκούμενοι πολλές φορές και στα λίγα- και ελπίζοντας με πίστη στον Θεό και τον εαυτό μας ότι θα ξημερώσει και αύριο για όλους…!! Και η επιβράβευση θα έρθει άνευ άλλου ως φυσική απόρροια.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η αξιοπρέπεια πάντοτε αποτελούσε το όριο, που αναντίρρητα πρέπει να υψώνεται ως τείχος προστασίας στην αγυρτεία, όμως η τάση απαξίας του δικηγορικού λειτουργήματος και μηδενισμού του μέσου και δη του νέου δικηγόρου ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταθεί τροχοπέδη στην εξέλιξη κάθε συναδέλφου που δικηγορεί ενσυνείδητα και το αγαπά. Οι καθαροί και θεμιτοί στόχοι με Επιμονή και δημιουργικό Πείσμα μπορούν και πρέπει να επιτευχθούν. Η δουλειά είναι ευλογία και ανάγκη, εσωκλείει αξίες, όπως την προσφορά προς τον συνάνθρωπο, την δύναμη της γνώσης και την διδαχή εκ του οποιουδήποτε αποτελέσματος, ακόμα και του χειρίστου. Διότι κι αυτό αποτελεί δίδαγμα ζωής …πολυσχιδώς..!! Άρα, εκείνος που εργάζεται και προσπαθεί ειλικρινά και ευσυνείδητα, νομοτελειακά αμείβεται, μαθητεύει διαρκώς μέσα από κάθε υπόθεση (καλή ή κακή) και φροντίζει να αποκομίζει εμπειρία (θετική ή αρνητική) με σκοπό την αυτοβελτίωση και την υγιή του πορεία. Ακόμα και ο χειρότερος πελάτης είναι ευκαιρία για αποκομιδή εμπειρίας που βοηθά κατ’ αρχάς στην αναγνώριση και αποφυγή του επόμενου υποψηφίου με ομοειδή γνωρίσματα πελάτη!! Συνεπώς, όσοι ειδικά εκ των αποφοίτων νομικής επιθυμούν να «αθληθούν» στον στίβο της δικηγορίας ας σκεφθούν αισιόδοξα, γνωρίζοντας ότι όποιος ειλικρινά προσπάθησε νομοτελειακά επέτυχε!! Κάθε αποτέλεσμα είναι συνέχεια μίας κατάστασης που προηγείται και αυτό δεν αναιρείται, διότι πρόκειται για τον ορισμό της εξέλιξης..!! Η πλάστιγγα στο τέλος γέρνει υπέρ του κοπιώντος και όχι κατ ανάγκη υπέρ του ευκόλως αποκτήσαντος!! Το δικηγορείν επομένως άνευ ζαχάρεως μπορεί ως έκφραση να παραπέμπει σε καιρούς δίαιτας, με δυσκολίες και στερήσεις, πλην όμως η λέξη «δίαιτα» από την αρχαία στη νέα ελληνική μεταφράζεται ως νοοτροπία της ζωής που ο καθένας μας ακολουθεί και κατά την άσκηση του επαγγέλματος κι όχι απλώς ως αποχή και μη εξάρτησή του από το ευάρεστο γλυκύ, το γλυκύ του βολεύεσθαι!!