Άρθρο του Σταύρου Ι. Σταυρίδη, Δικηγόρου Αθήνων 

Το καλοκαίρι του 2023 τα είχε όλα.

Καταρχήν είχε βουλευτικές εκλογές. Στη συνέχεια είχε παρατεταμένους καύσωνες.

Και για το «κερασάκι» είχε καταστροφικές φωτιές με ανθρώπινες απώλειες και μεγάλες φυσικές και υλικές καταστροφές.

Τι τα γράφω όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς σε μια δικηγορική έκδοση.

Τα γράφω αυτά διότι αυτό το δύσκολο καλοκαίρι του 2023 δοκιμάστηκε για μια ακόμα φορά η δικηγορική αξιοπρέπεια και εξηγούμαι αμέσως.

Διανύαμε λοιπόν τη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου 2023 και μια μέρα με αφόρητη ζέστη στο Πρωτοδικείο Αθηνών (κατά κόσμο Ευελπίδων), στο μαρτυρικό πρώτο όροφο του κτιρίου 5 και μπροστά στη γραμματεία της διαδικασίας των ασφαλιστικών μέτρων είχαν σχηματιστεί δύο ουρές από πάσης ηλικίας δικηγόρους.

Βλέποντας αυτή την κατάσταση σκέφτηκα ότι η ηλεκτρονική δικαιοσύνη «δεν άργησε μια μέρα» κατά τον κινηματογραφικό τίτλο, αλλά έναν ολόκληρο αιώνα στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων.

Πλησιάζοντας περισσότερο και προσπαθώντας να κατανοήσω την κατάσταση μου εξήγησε μια ευγενική και ταλαιπωρημένη νέα συνάδελφος ότι η μία ουρά αφορούσε τον Πρόεδρο υπηρεσίας και η άλλη ουρά αφορούσε τη γραμματεία των ασφαλιστικών μέτρων, όπου αφενός έλειπαν αδειούχοι και αφετέρου «έπεφτε» διαρκώς το ηλεκτρονικό σύστημα καταθέσεων.

Παρατήρηση πρώτη: «το σύστημα είναι ένοχο» και οι δικηγόροι τα συνήθη θύματα κάθε δυσλειτουργίας της δικαιοσύνης.

Το ειρωνικότερο ακόμα και από την αναμονή σε δύο διαφορετικές ουρές εκείνο το ζεστό πρωινό ήταν ότι αφού ολοκλήρωναν τον μαραθώνιο της αναμονής τους οι Συνάδελφοι και έπαιρναν ως τρόπαιο στα χέρια τους το κατατεθειμένο δικόγραφο τους έπρεπε να σφραγίσουν από μόνοι τους τα αντίγραφα διότι δεν έπρεπε οι δικαστικοί υπάλληλοι να λερώνουν τα χέρια τους με σφραγίδες, ενώ αντίθετα οι δικηγόροι, που είναι «παντός καιρού», δέχονται για την επιβίωση τους αδιαμαρτύρητα τα πάντα.

Πέρα από το ανάλαφρο της περιγραφής μου η ψυχή μου κυριολεκτικά «σφίχτηκε» όταν είδα έναν αξιοπρεπή και ηλικιωμένο συνάδελφο να ρωτά κάτι στη γραμματεία και να μη του δίνει κανείς σημασία.

Κάπου εδώ η πλάκα τελειώνει και νομίζω ότι η δικηγορική αξιοπρέπεια είναι στάση ζωής και επιλογή και εάν μόνοι μας δεν τη διεκδικήσουμε δεν πρόκειται ποτέ να μας αποδοθεί.

Και για να μη θεωρητικολογώ πάμε στο παρασύνθημα και στις προτάσεις που θα προασπίσουν τη δικηγορική αξιοπρέπεια:

1. Άμεση ένταξη όλων των διαδικασιών στην ηλεκτρονική κατάθεση.

2. Άμεση αναφορά από το Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών οποιουδήποτε Δικαστή, Δικαστικού Γραμματέα ή υπαλλήλου, όταν αυτός φέρεται με απαξία στο Δικηγορικό σώμα και δεν εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του.

3. Άμεση αναφορά οποιουδήποτε Συναδέλφου, ο οποίος με πράξεις και παραλείψεις επιδεικνύει αναξιοπρεπή και αντιδεοντολογική συμπεριφορά.

4. Δελτίο τύπου κάθε ημερολογιακό τρίμηνο από το Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, κοινοποιούμενο στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, με αποτίμηση της λειτουργίας της δικαιοσύνης, επισήμανση των δυσλειτουργιών και προτάσεις επίλυσης, ώστε κανείς να μη μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε.

5. Άμεση σύνταξη Εγχειρίδιου Λειτουργίας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ώστε να γνωρίζει ο κάθε δικηγόρος Αθηνών τι είναι τελικά αυτός ο Δ.Σ.Α και γιατί αξίζει και πρέπει να συμμετέχει στις διαδικασίες του. Θα πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό αυτό, για να καταπολεμήσουμε την αίσθηση που υπάρχει σε μεγάλη μερίδα των συναδέλφων ότι η ενασχόληση με τα του Δ.Σ.Α. είναι ένα «Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει» μεταξύ συνδικαλιστών.

6. Διοργάνωση από το Δ.Σ.Α. πραγματικών «εβδομάδων καριέρας», όπου νέοι και παλιότεροι συνάδελφοι θα μπορούν μέσα από το «θεσμικό τους σπίτι» να αναζητήσουν ευκαιρίες αξιοπρεπούς απασχόλησης.

7. Τήρηση από το Δ.Σ.Α. εμπιστευτικού και απόρρητου αρχείου συναδέλφων που χρήζουν ειδικής βοήθειας και προτεραιότητας λόγω ειδικών συνθηκών (υγείας, οικογενειακής κατάστασης κλπ), οι οποίοι θα πρέπει να προτείνονται στους αρμόδιους φορείς κατά προτεραιότητα από το Δ.Σ.Α. σε έμμισθες θέσεις, όπου αυτές προκηρύσσονται.

Όλα τα παραπάνω είναι ενδεικτικά και όχι περιοριστικά, όπως λέμε και στα δικόγραφα, είναι όμως τουλάχιστον μια αρχή για να επαναδηλώσουμε τη δικηγορική μας αξιοπρέπεια.

Δυστυχώς στη ζωή τίποτα δεν είναι αυτονόητο και η ιδιότητα του δικηγόρου μένει «γράμμα κενό», εάν δεν ενδύεται με την ανάλογη αξιοπρέπεια.

Το να είσαι δικηγόρος είναι τιμή και ο δρόμος της αξιοπρέπειας είναι η μόνη επιλογή.