Συναντήσαμε την συνάδελφο Στέλλα Ανδρικοπούλου σε ένα καφέ κοντά στην Ευελπίδων λίγο μετά τις πρωινές δουλειές των δικαστηρίων για να μιλήσουμε για το παιδικό βιβλίο που εκδόθηκε πριν λίγους μήνες και επανεκδόθηκε σε λίγες μόλις μέρες. Συγγραφέας και Δικηγόρος.

Παιδικά βιβλία και δικόγραφα. Γίνεται;

Στέλλα, είσαι δικηγόρος και πρόσφατα έγραψες το πρώτο σου παιδικό βιβλίο, ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ ΙΟΛΗΣ που κυκλοφορεί ήδη σε β’ έκδοση από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΠΛΑΣΗ σε εικονογράφηση της Νικολέττας Φιλιππίδη. Ποια ήταν η αφορμή για να γράψεις ένα βιβλίο και δη παιδικό? Βοήθησε καθόλου η δικηγορία προς αυτή την κατεύθυνση?

Ανέκαθεν με συγκινούσαν τα παιδιά, πιστεύω ότι η ενασχόληση με τα παιδιά μπορεί να είναι ψυχοθεραπευτική και διδακτική για εμάς, τους ενήλικες. Το γεγονός που στάθηκε αφορμή για να γράψω τη συγκεκριμένη ιστορία ήταν η γέννηση της ανιψιάς μου. Η γέννηση ενός νέου ανθρώπου μπορεί να είναι πάντα ένας καλός λόγος για να παρατηρήσεις τον κόσμο ξανά, να στοχαστείς για το τι δεν σου αρέσει, τι θα ήθελες να αλλάξει, να σκεφτείς «Τι έχω να προτείνω σε αυτόν τον νέο άνθρωπο; Τι λιθαράκι να του δώσω για να χτίσει τη ζωή του που τώρα ξεκινά;»  Θέλησα να γράψω, λοιπόν, μια ιστορία για έναν κόσμο καλύτερο.

Ένα από τα πράγματα που με ενοχλούν και με στενοχωρούν στον κόσμο μας είναι πως οι άνθρωποι γύρω μας δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να μπουν ο ένας στην θέση του άλλου, να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, να μοιραστούν πράγματα, σκέψεις και συναισθήματα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά που μιμούνται τις συμπεριφορές των ενηλίκων και ενώ έχουν στην διάθεσή τους πληθώρα καταναλωτικών αγαθών, έχουν μεγάλη δυσκολία να τα μοιραστούν. Δεν έχει κανείς παρά να παρατηρήσει πόσο δύσκολα ανταλλάσσουν τα παιχνίδια τους.

Τη δυσκολία αυτή στην επικοινωνία των ανθρώπων τη βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας στη δικηγορία. Συνηθίζω να λέω ότι οι δικηγόροι θα είχαμε πολύ λιγότερη δουλειά ή έστω λιγότερο στενόχωρη επαγγελματική καθημερινότητα αν οι άνθρωποι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν καλύτερα και να λύσουν τις διαφορές τους εκτός πλαισίου αντιδικίας. Όταν απευθύνονται σε εμάς, τους δικηγόρους, συνήθως έρχονται με διάθεση να «διαλύσουν» τον άλλο, να πετάξουν πάνω του μόνο τοξικότητα. Η διάθεση κατανόησης της άλλης πλευράς είναι συχνά ανύπαρκτη.

Η ιστορία, λοιπόν, έχει να κάνει με την προσφορά, με το να μπαίνουμε ο ένας στη θέση του άλλου? Τι ρόλο παίζουν τα παπούτσια στην ιστορία σου?

Ναι, η ιστορία ξεκινά με την ηρωίδα, την Ιόλη, να αποκτά με μεγάλη χαρά ένα καινούργιο ζευγάρι παπουτσιών. Τα φοράει και βγαίνει στον δρόμο χαρούμενη, για να συναντήσει την φιλενάδα της, η οποία είναι λυπημένη γιατί τα παπούτσια της είναι παλιά και ταλαιπωρημένα. Η Ιόλη επιλέγει να μοιραστεί (και συνακόλουθα να μετριάσει) την λύπη της φίλης της ή αλλιώς να μοιραστεί μαζί της την χαρά της, προτείνοντάς της να ανταλλάξουν το ένα από τα παπούτσια τους. Δεν θα πω περισσότερα, μην κάνουμε σπόιλερ (γέλια)…

 Προσπάθησα, μέσω της ιστορίας να αναδείξω την σπουδαιότητα του μοιράσματος σε διάφορα επίπεδα. Επέλεξα ως κεντρικό στοιχείο τα παπούτσια, όχι τυχαία. Είναι αυτά με τα οποία στεκόμαστε, περπατάμε, πορευόμαστε, είναι ενδεικτικά της ταυτότητάς μας, συχνά του επαγγέλματός μας, του χαρακτήρα μας, της προσωπικότητάς μας, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είδος ένδυσης ή αξεσουάρ.

Επίσης, τα παπούτσια φοριούνται πάντοτε σε ζευγάρι, άρα η σκέψη ήταν να “σπάσω” αυτή την αποκλειστικότητα του ζευγαριού, δεν θα ήταν το ίδιο αν έβαζα τους ήρωες να ανταλλάσσουν ένα παιχνίδι, ένα αντικείμενο ή ένα ρούχο, είναι πιο “επαναστατικό”, πιο γενναίο το “να σπας”, να μοιράζεσαι το ένα από τα παπούτσια του ίδιου ζευγαριού.

Αντίστροφα, προς το τέλος της ιστορίας, τα παπούτσια που “έχουν χάσει” το ζευγάρι τους, έλκονται μαγνητικά από αυτό και αναζητώντας το καταλήγουν τελικά να φέρνουν κοντά τους ανθρώπους.

Γενικά, τα παπούτσια έχουν την τιμητική τους στην ιστορία…

Αρχικά, τα συναντάμε ως υλικά αγαθά που δίνουν χαρά σε εκείνον που τα φοράει.

Στη συνέχεια γίνονται η αφορμή για να μοιραστεί, προσφέροντάς του μεγαλύτερη χαρά.

Ύστερα μετατρέπονται σε σύμβολο των στοιχείων της προσωπικότητάς μας που αφήνουν το αποτύπωμά τους σε εκείνους με τους οποίους αλληλεπιδρούμε.

Τέλος, γίνονται το όχημα για να μπούμε στη θέση και στον κόσμο των άλλων και να τους καταλάβουμε, να τους νιώσουμε, να έρθουμε κοντά τους...

Μοιραζόμαστε σήμερα? Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο? Τα παιδιά μοιράζονται?

Όχι, όπως είπα και προηγουμένως, νομίζω πως δυσκολευόμαστε πολύ να μοιραστούμε σήμερα. Είμαστε καχύποπτοι και φοβισμένοι. Μπαίνουμε σε σχέσεις, επαγγελματικές και προσωπικές, με διάθεση – ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε - να επιβεβαιώσουμε τους φόβους μας, όχι να αφεθούμε και να μοιραστούμε πραγματικά.

Τα παιδιά - που είναι πάντα άδολα και αυθόρμητα, έχουν ανοιχτούς τους πομπούς και τους δέκτες τους και δεν φιλτράρουν τις καταστάσεις με την καχυποψία των ενηλίκων – είναι πιο εύκολο να μοιραστούν. Πώς όμως θα διδαχθούν το να μοιράζονται όταν μεγαλώνουν σε μια κοινωνία όπου οι ενήλικες δίνουν καθημερινά το αντίθετο παράδειγμα με τη συμπεριφορά τους?

Στην ιστορία του βιβλίου βάζω τα παιδιά να γίνονται το παράδειγμα για τους ενήλικες.

Οι ενήλικες παίρνουν τη σκυτάλη ακολουθώντας τα παιδιά… Εγκαταλείπουν την αρχική καχυποψία τους και δοκιμάζουν να ανταλλάξουν παπούτσια... να μπουν ο ένας στην θέση του άλλου, να σκεφτούν ο ένας τις δυσκολίες του επαγγέλματος και συνακόλουθα της ζωής του άλλου. Να μπουν ο καθένας στην διαδικασία να γνωρίσει τον κόσμο του άλλου. Η ευρηματική εικονογράφηση της Νικολέττας Φιλιππίδη βοηθά πολύ να αναδειχθεί το στοιχείο αυτό, μέσω του βιβλίου: ο κηπουρός σκαρφαλώνει στην σκάλα που τον οδηγεί από τον κήπο (από τον κόσμο του) στο γραφείο (κόσμο) του γιατρού - αν παρατηρήσετε στην εικόνα οι κορμοί των δέντρων έχουν ως φύλλωμα τα έπιπλα του ιατρείου! Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της μπαλαρίνας και του δύτη... Η θάλασσα (κόσμος) του δύτη γίνεται η συνέχεια της σκηνής (κόσμου) πάνω στην οποία χορεύει η μπαλαρίνα.

Σκεφτείτε πόσο όμορφη και χαλαρή θα ήταν η καθημερινότητά μας αν εμείς, οι δικηγόροι μπαίναμε συχνότερα στη θέση των δικαστών και των γραμματέων και εκείνοι στην δική μας….

Δικηγορία και συγγραφή – συνδυάζονται και τα δύο?

Η δικηγορία, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, είναι δύσκολο, απαιτητικό και συχνά στενόχωρο επάγγελμα. Από την άλλη, σε φέρνει σε επαφή με όλες τις παθογένειες της κοινωνίας, σου δίνει διαρκώς τροφή για σκέψη.

Είναι στο χέρι σου το πώς θα αξιοποιήσεις αυτό το πλούσιο υλικό που έχεις στην διάθεσή σου. Η συγγραφή και ειδικά η συγγραφή που απευθύνεται σε παιδιά με βοηθά να το μεταβολίσω κατά τρόπο ώστε να προκύψει κάτι θετικό. Για εμένα είναι αποσυμπίεση, λειτουργεί ευεργετικά. Μετά από μια δύσκολη δικηγορική ημέρα, το να γράψω πέντε σκέψεις σε ένα κομμάτι χαρτί αντί να χαζέψω στην τηλεόραση μπορεί να με βοηθήσει να αποφορτιστώ. Επομένως ναι, και βέβαια συνδυάζονται.

Πότε να περιμένουμε το νέο σου βιβλίο?

Υπάρχουν κείμενα και ιστορίες στο συρτάρι του γραφείου μου που έχουν ανάγκη να ακουστούν αλλά το πότε θα γίνουν βιβλίο είναι άγνωστο. Εύχομαι να βρουν τον δρόμο τους σύντομα, συντομότερα από ό,τι προσδιορίζονται οι ανακοπές στο Πρωτοδικείο της Αθήνας (γέλια).

Στέλλα σε ευχαριστώ για την συζήτηση, καλοτάξιδο το βιβλίο σου και καλή συνέχεια!

Ευχαριστώ κι εγώ πολύ για την φιλοξενία, εύχομαι το βιβλίο να σας αρέσει.

Αποχαιρετιστήκαμε με ένα χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά όπως δηλαδή συμβαίνει σε ωραίες συναντήσεις με ανθρώπους που αγαπάνε αυτό που κάνουν και σου μεταδίδουν την αγάπη τους.

Τα παιδικά βιβλία άλλωστε αφορούν ίσως και λίγο  πιο πολύ τους ενήλικες…διαβάστε το!!!