Η ηγεσία όμως των δικηγόρων αντί με υπευθυνότητα και μετριοπάθεια να αναπροσαρμόσει την στάση της σε αυτή την αδήριτη πραγματικότητα, επέλεξε να συνεχίσει την αποχή μεταβάλλοντας απλά τους στόχους των κινητοποιήσεων. Εξαιρετική ευκαιρία για μια τέτοια χαμαλαιοντική τακτική έδωσε η ιδέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης να εκθέσει σε δημόσιο διάλογο το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Ένα νομοσχέδιο που επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο πλαίσιο κανόνων του Ποινικού Δικαίου, που δημιουργούσε σημαντικούς προβληματισμούς στην νομική κοινότητα.

 

Έτσι, από τα μέσα Δεκεμβρίου οι δικηγόροι συνεχίζουμε – με πιο περιορισμένο πεδίο – την αποχή με ένα πλαίσιο «πασπαρτού». Ο καθένας απέχει για ό,τι τον δυσαρεστεί περισσότερο. Ανεξάρτητα από τις διακηρυκτικού χαρακτήρα αποφάσεις των ΔΣ και της Ολομέλειας, άλλοι απέχουν για το φορολογικό, άλλοι για τον δικαστικό χάρτη, άλλοι για την Νομική Βοήθεια και κάποιοι για το νομοσχέδιο των ποινικών κωδίκων. Όσο περνά ο καιρός προστίθενται κι άλλα αιτήματα. Η προσθήκη αιτημάτων δεν είναι παράλογη: Όσο προχωρά η ζωή κι άλλα προβλήματα προστίθενται και άρα ανακύπτει και η ανάγκη επίλυσής τους. Ο παραλογισμός έχει να κάνει με την διαιώνιση της αποχής.

 

Πρόκειται για τον απόλυτο αυτοεγκλωβισμό: Όταν έχουμε εντάξει 100 αιτήματα για επίλυση, όταν θα επιλυθούν τα λιγότερα από αυτά, ενώ τα υπόλοιπα προφανώς δεν θα έχουν επιλυθεί, κάθε σκέψη για αναστολή της αποχής, θα στιγματίζεται ως προδοτική, φιλοκυβερνητική κλπ..

 

Για να μην παρεξηγηθούμε: Τα αιτήματα που προβάλλουμε με τα συλλογικά μας όργανα είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία δίκαια. Τα προβλήματα που επισημαίνουμε και πολλά ακόμη είναι αδιανόητο που υφίστανται και μόνο στην Ελλάδα του 2024. Αυτό που γεννά τις στρεβλώσεις είναι αφ’ ενός μεν η ταύτιση της αντίδρασης με την αποχή, αφ’ ετέρου δε η απουσία στοιχειώδους θάρρους της ηγεσίας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αλλάξει τον τρόπο προσπάθειας επίλυσης των προβλημάτων.

 

Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί στη μιζέρια και στην απαξίωση. Η αποχή μας έχει γίνει μια αυτονόητη καθημερινότητα εδώ και πολλούς μήνες, χωρίς να πιέζονται αυτοί που στοχεύαμε να πιέσουμε. Ακόμη και όσοι πιστεύουν την αποχή ως βασικό μέσο αντίδρασης, βλέπουν την ίδια την αποχή να ευτελίζεται. Το χειρότερο είναι ότι απαξιώνεται το ίδιο το επάγγελμά μας και η λειτουργία της Δικαιοσύνης.

 

Η δική μας παράταξη παρά το κόστος που θα μπορούσε να έχει επέλεξε με υπευθυνότητα από τα μέσα Δεκεμβρίου να εκθέσει όλα αυτά στο ΔΣ του ΔΣΑ. Σε κάθε ΔΣ που ακολούθησε δεν σταματάμε να καλούμε την πλειοψηφία που με σταθερό τρόπο συγκροτείται στο ΔΣ να προσέλθει στο δρόμο της υπευθυνότητας. Δεν θα κουραστούμε να το κάνουμε.

 

Δημήτρης Χρ. Αναστασόπουλος

Φώτης Γιαννούλας

Στέλιος Λεριός

Ζώης Π. Σταυρόπουλος