- Η απόφαση περί αποχής στις 16/9, με το καλημέρα δηλαδή του δικαστικού έτους, έχει καθαρά πολιτικό υπόβαθρο (και ενόψει των επικείμενων εκλογών μας), πασπαλισμένη με κορώνες ποιητικής αδείας. Το ΦΠΑ είναι πάγιο αίτημα μας και δεν λύνεται με μια (ακόμα) ημέρα αποχής. Ούτε ασφαλώς το ζήτημα των εξετάσεων των δικηγόρων και των νέων ιδιωτικών σχολών. Ούτε η συμμετοχή μας στα συμβόλαια.
Η παράταξη μας καταψήφισε την αποχή, πιστή στη θέση της ότι η αποχή πρέπει να αξιοποιείται ως μέσο αντίδρασης λελογισμένα ώστε να μπορεί να είναι αποτελεσματική. Οι συνεχείς αποχές εκφυλίζουν το μέσο και το καθιστούν αναποτελεσματικό. Ψηφίζεται, δε, κατά βάση από ανθρώπους που για τους ίδιους είναι παντελώς ανέξοδο.
- Ως προς το θέμα των εξετάσεων των ασκουμένων: Τις εξετάσεις των ασκουμένων τις διενεργούσε μέχρι το 2022 το Υπουργείο. Τότε μεταφέρθηκε η αρμοδιότητα διοργάνωσης τους στους Συλλόγους. Ούτε πριν ούτε μετά άλλαξε κάτι στα ποσοστά επιτυχίας.
Η θέση μας είναι ξεκάθαρη: οι Σύλλογοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα αυτορρύθμισης. Τις εξετάσεις πρέπει να τις διενεργούμε εμείς. Το γεγονός ότι δεν κάναμε τίποτα για να περιφρουρήσουμε το επάγγελμα όλα αυτά τα χρόνια (προσωπικά το έχω θίξει επανειλημμένα αυτό, και στο ΔΣ και δημόσια), γεννά το πρόβλημα. Τα στοιχεία της εξέλιξης του αριθμού των δικηγόρων μιλούν από μόνα τους. Μόνο τα τελευταία 10 χρόνια (2015-2025) αυξηθήκαμε στην Αθήνα κατά 3000 περίπου. Ενώ, δηλαδή, ο γενικός πληθυσμός μειώνεται, οι δικηγόροι αυξανόμαστε! Αν συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς, σύντομα θα φτάσουμε τις 30.000 στην Αθήνα.
Όσοι σήμερα υποστηρίζουν ότι κάποιοι θέλουν τη δημιουργία δικηγορικού προλεταριάτου και ταυτόχρονα υποστηρίζουν τη διατήρηση του ίδιου καθεστώτος, πολλώ δε μάλλον την κατάργηση των εξετάσεων (το υποστηρίζουν κάποιες παρατάξεις στο ΔΣ), θα πρέπει να πουν πως θα ζήσουν οι νέες χιλιάδες νέων δικηγόρων που δημιουργούνται; Με τι μισθούς; Με τι συνθήκες;
Αφήνοντας ανεξέλεγκτη την είσοδο στο επάγγελμα και αυξάνοντας συνεχώς τον αριθμό των δικηγόρων, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσεις "γαλέρες" δικηγόρων που δεν θα μπορούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Όπως ήδη γίνεται! Όλα τα άλλα είναι ιδεολογικά φληναφήματα.
Ο δικηγορικός υπερπληθωρισμός, δηλαδή, είναι πρόβλημα για τους ίδιους τους δικηγόρους. Και όχι για την απονομή της δικαιοσύνης, όπως εσφαλμένα ειπώθηκε από κυβερνητικά χείλη.
Η θέση μας λοιπόν είναι για τις εξετάσεις ότι τον πρώτο λόγο πρέπει να τον έχουν οι Σύλλογοι. Αλλά με σοβαρότητα. Όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Και με συνολική αναβάθμιση του θεσμού της άσκησης, ώστε τα νέα παιδιά να παίρνουν ουσιαστικές βάσεις κατά την έναρξη της σταδιοδρομίας τους αλλά και ουσιαστική αμοιβή (αυτά όλα θα τα πούμε αναλυτικότερα το επόμενο διάστημα).
- Ίδρυση νέων ιδιωτικών νομικών σχολών: το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Όσοι πήγαιναν στην Κύπρο, ή σε άλλες χώρες, τώρα θα σπουδάζουν εδώ. Αυτό που οι Σύλλογοι πρέπει να ελέγξουμε είναι το επίπεδο του προγράμματος σπουδών τους. Να είναι αντίστοιχο (ως προς τα μαθήματα εννοώ) των 3 Σχολών που έχουμε. Που, κατά τη γνώμη μου, θα είναι ασυγκρίτως καλύτερες.
Επίσης, η ίδρυση αυτών των νέων σχολών είναι ένας ακόμα λόγος για τη ριζική αναμόρφωση του θεσμού της δικηγορικής άσκησης.
Τέλος, είναι πάρα πολύ σημαντικό να στηριχθεί με κάθε τρόπο η Νομική Σχολή της Κομοτηνής. Το επεσήμανα μετ' επιτάσεως στο ΔΣ. Είτε με επιπλέον κίνητρα για φοίτηση εκεί είτε με υποχρεώσεις που θα θεσπιστούν στις νέες σχολές.
Μια τελική σκέψη: αν βλέπουμε τους εαυτούς μας συνεχώς μέσα στη μιζέρια, έτσι θα μας βλέπουν όλοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σώμα βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή. Πολλοί συνάδελφοι δυσκολεύονται. Είτε θα αποφασίσουμε να εθελοτυφλούμε, με ιδεολογικά και άλλα φληναφήματα, είτε θα αποφασίσουμε να αναμετρηθούμε σοβαρά με τα προβλήματα.
