H Ebru Timtik ήταν μέλος 18μελούς ομάδας της ένωσης προοδευτικών δικηγόρων(Çağdaş Hukukçular Derneği, ÇHD), γνωστών για την δράση τους στην υπεράσπιση ατόμων που ασκούν κριτική στην τουρκική κυβέρνηση. 17 δικηγόροι μέλη της ένωσης αυτής, συνελήφθησαν τον Σεπτέμβριο του 2017 δυο ημέρες πριν την δίκη πελατών τους. Το ένταλμα σύλληψης των δικηγόρων αφορούσε και την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να συλλέξουν και να ενσωματώσουν στοιχεία από τους δικηγόρους στη δίκη εις βάρος των εντολέων τους.

 Η δίκη των δικηγόρων έγινε ενάμιση χρόνο μετά την έκδοση δύο αποφάσεων μίας αθωωτικής και μίας καταδικαστικής, η οποία ανέτρεψε την προηγούμενη, επί τη βάσει της οποίας, χωρίς ακρόαση τους, καταδικάστηκαν σε πολυετείς καθείρξεις.

 Η Timtik καταδικάστηκε σε 13 χρόνια και 6 μήνες από την τουρκική δικαιοσύνη για τέλεση αξιόποινων τρομοκρατικών πράξεων, ως ανήκουσα σε εγκληματική οργάνωση. Το αδίκημά της ήταν ότι υπερασπίστηκε άτομα που είχαν διωχθεί για τρομοκρατία και ότι ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου ως υπερασπίστρια των ατόμων αυτών.  Η υπόθεσή της εκκρεμούσε προς εκδίκαση στο Ανώτατο δικαστήριο της Τουρκίας.

Στις 2 Ιανουαρίου 2020 ξεκίνησε απεργία πείνας για να υπερασπιστεί το δικαίωμά της σε δίκαιη δίκη. Στις 5 Απριλίου 2020 την ημέρα τιμής του Τούρκου Δικηγόρου είπε ότι θα συνεχίσει τον αγώνα της  μέχρις εσχάτων.

Στις 30 Ιουλίου του 2020 μεταφέρθηκε από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τουρκίας σε νοσοκομείο, όπου προσπαθούσαν να σπάσουν το ηθικό της. Μετά από 238 ημέρες απεργίας η Τιμτίκ, έφυγε στις 27 Αυγούστου του 2020 ζυγίζοντας μόλις 30 κιλά. Ήταν η τέταρτη κρατούμενη στην Τουρκία που πέθανε από απεργία πείνας μέσα στο 2020.

Η ιστορία αυτή εν έτει 2020 στην γείτονα χώρα που διεκδικεί την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία θεμελιώνει την δράση της σε αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα που αφορούν την ισότητα, την ελευθερία και την δημοκρατία είναι μία μόνο ιστορία για την τύχη των ανθρώπων που βασανίζονται στην Τουρκία για την υπεράσπιση αυτών που εμείς θεωρούμε αυτονόητα και κεκτημένα δικαιώματα. Ή μήπως όχι; Σε πολλές συζητήσεις έχουμε αναρωτηθεί για την επαρκή άσκηση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη με βάση το εθνικό, το ενωσιακό και το ευρωπαϊκό δίκαιο, και είναι μία ένσταση την οποία ως συνήγοροι την εγείρουμε για να υπερασπιστούμε τους εντολείς μας.

Αισθανόμαστε ως συνήγοροι και συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης την ίδια ελευθερία έκφρασης και έχουμε την απεριόριστη δυνατότητα για άσκηση των καθηκόντων μας ως υπερασπιστών και συνηγόρων; Καταρχάς ναι, με την σαφή υπόμνηση ότι ο περιορισμός των δυσλειτουργιών που αφορούν την άσκηση του επαγγέλματός μας (έλλειψη σύγχρονων μέσων, δυσκολία πρόσβασης σε ογκώδεις δικογραφίες, μακρύς χρόνος εκδίκασης των υποθέσεων) θα πρέπει να αμβλύνεται και να εμπεδωθεί τόσο στην κοινωνία όσο και στον εσωτερικό μας μικρόκοσμο της δικαιοσύνης ότι ο Δικηγόρος είναι συνήγορος και υπερασπιστής, οφείλει δε να απολαμβάνει πλήρους θεσμικής κατοχύρωσης και διευκόλυνσης του έργου του.

Συνάδελφοί μας όπως η Timtik, έδωσε μάχη για το αυτονόητο: για μία δίκαιη δίκη, την δική της δίκη, επειδή τόλμησε να ασκήσει το επάγγελμά της σύμφωνα με την δεοντολογία και το νόμο. Έδωσε μάχη με ένα σύστημα και τελικώς απέδειξε ότι το μήνυμά της ήταν πιο δυνατό από το ίδιο το σύστημα με το οποίο τα έβαλε και αφορούσε τον θάνατο της συνείδησης, των αξιών και της δικαιοσύνης στην Τουρκία.

Η ίδια θα μείνει αθάνατη και άξια στη συνείδηση  όλων μας.

Κατερίνα Τσιώνα, Δικηγόρος Αθηνών

Ντέπη Αδαμοπούλου, Δικηγόρος Αθηνών