Τον κ. Ανδρέου τον πρωτοάκουσα ως μέγα γνώστη των Δημοτικών μας τραγουδιών από φίλους, με τους οποίους μοιραζόμασταν αναζητήσεις για τη χαμένη δημοτική παράδοση και ιδίως τα τραγούδια με στοιχεία εξωπραγματικά. Η πένα του οξυδερκής, ο λόγος του μεστός. Και όλα αυτά πριν μάθω ότι είναι συνάδελφος δικηγόρος, υπηρετώντας επί πολλά έτη με ήθος και δεοντολογία το λειτούργημά μας. Άνθρωπος δραστήριος και αεικίνητος, ασχολείται ενεργά και στις ομάδες των συναδέλφων στα κοινωνικά δίκτυα, άλλοτε απαντώντας σε ερωτήματα, και άλλοτε αναφερόμενος σε εξαιρετικές ιστορίες από τη μακρόχρονη σταδιοδρομία του στα δικαστήρια, αντικείμενο το οποίο ενέπνευσε και ένα από τα πιο πρόσφατα πονήματά του, «Ένας Δικηγόρος θυμάται… Μικρές Ιστορίες».

Πώς αποφασίσατε παράλληλα με το δύσκολο επάγγελμά μας να καταπιαστείτε με τη συγγραφή ;

Λέμε ότι δεν είναι ορθό, να αλλάζουμε την φυσική ροπή του νέου για την παιδεία. Όμως στην  περίπτωσή μου, - δικοί μου άνθρωποι με πίεσαν να ακολουθήσω την νομική και όχι την φιλολογία, την οποία ενθέρμως ήθελα. Δεν έχω παράπονο από τη δικηγορία, αλλά το μικρόβιο του φιλολόγου κάθε τόσο με κατασπαράσσει και εκρύγνεται. Έτσι, ακολουθώ τη ρήση: “και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι”.

Ποιο το κίνητρό σας για να ασχοληθείτε με τα αντικείμενα των βιβλίων σας ;

Τα περισσότερα βιβλία μου είναι ποιητικά. Η ποίηση παρακολουθεί τον άνθρωπο από τη γέννησή του, μέχρι τον θάνατο, αλλά και πέρα απ΄ αυτόν. Είναι συμπυκνωμένη εκδοχή φιλοσοφίας, φαντασίας, ονείρου, ιστορίας και πολλών συμβεβηκότων. Άλλα βιβλία μου είναι λαογραφικά, με αντικείμενο το δημοτικό τραγούδι. Τα δημοτικά μας τραγούδια ήταν για αιώνες τα πνευματικά ριζοθέμελα της πατρίδας μας, μνημεία ανυπολόγιστης αξίας της εθνικής μας λογοτεχνίας, εξέφραζαν πιο πιστά από την προσωπική ποίηση το χαρακτήρα του λαού μας, του οποίου υπήρξαν οι φωτοδότοι πυλώνες και το αγκυροβόλι της ψυχής του. Είναι εργαστήρι ακράτητο δημιουργίας καλλιτεχνικής που δουλεύει επί χίλια εκατό και πλέον χρόνια, αφού τα τραγούδια του ακριτικού κύκλου άρχισαν να δημιουργούνται και να διαμορφώνονται από το 900 μ.Χ. και μετά. Στα 1500 έως 2000 δημοτικά τραγούδια και με τις παραλλαγές τους 30000 περίπου, καθρεφτίζεται ολόκληρη η ζωή του λαού μας, του οποίου αποτελούν τις   ωραιότερες και πλαστικότερες εκδηλώσεις. Είναι η ίδια η παιδεία του λαού, ο πολιτισμός του , ο φορέας της φιλοσοφίας του, της βιοθεωρίας του και του πνεύματός του, είναι το ίδιο το περιεχόμενο της συνειδήσεως του νέου ελληνισμού. Το δημοτικό τραγούδι είναι όπως έγραφε με επιτυχία η Γεωργία Ταρσούλη «το πιο γνήσιο γέννημα του ελληνικού λαού, λουλούδι θρεμμένο μες στο αίμα του και ποτισμένο με τον ιδρώτα και τα δάκρυά του».

Ποιες ιστορίες σας προκρίνατε να αναφέρετε στο βιβλίο σας και για ποιο λόγο;

Στο βιβλίο μου “Ἐνας δικηγόρος θυμάται...Μικρές ιστορίες” έχω συμπεριλάβει 100 αληθινές ιστορίες, όπως τις έζησα στα 45 χρόνια της μαχίμου δικηγορίας μου. Ιστορίες με χιούμορ και ευτραπελίες, που τόσο μας λείπουν. Θα ακολουθήσει άλλο βιβλίο με τίτλο: “Ένας δικηγόρος....ξαναθυμάται” και εάν οι συνθήκες το επιτρέψουν άλλο βιβλίο, με ιστορίες που μού έδωσαν συνάδελφοι.

Διαπιστώνετε μεγάλες διαφορές ανάμεσα στη δικηγορία που ενέπνευσε τις ιστορίες σας και τη δικηγορία που ασκούμε σήμερα;

Η δικηγορία εκείνη δεν υπάρχει πλέον και δεν θα την ξαναζήσουμε. Τώρα η δικηγορία είναι μηχανιστική, αυτοματοποιημένη, απρόσωπη, σχεδόν ηλεκτρονική, οι νεότεροι συνάδελφοι αμήχανοι, με μια διαρκή άνευρη και ψιλή συμπεριφορά, οι δικαστές με περισσότερες ίσως γνώσεις, αλλά με αντιδικηγορική προσέγγιση, με οίηση και ξιπασμό, με ένδεια αληθινής ζωής. Θα έρθει η ώρα που η δίκη θα γίνεται όχι ζωντανά, αλλά “τηλε” και τότε θα κλείσει ο κύκλος του δικαίου.

Θα συμβουλεύατε κάποιον που τυγχάνει συνάδελφος να ασχοληθεί και με τη συγγραφή ; Ποιές είναι οι ωφέλειες που εσείς διαπιστώνετε ασχολούμενος και με τα δύο ;

Να ασχοληθούν εύχομαι πολλοί συνάδελφοι με την συγγραφή. Θα έλεγα και θα ήθελα όλοι. Θα προάγουν έτσι την επιστήμη τους, αλλά και την λογοτεχνία μας. Κυρίως, όμως, πρωτίστως και προεχόντως θα ισορροπούν και θα γαληνεύουν ως άνθρωποι. Εγώ γράφω ποίηση ανάμεσα σε αγωγές, προτάσεις, εφέσεις κλπ. Μία φορά μάλιστα νόμισα ότι εξετέθην, γιατί από απροσεξία της δακτυλογράφου της οδού Αρσάκη,  κάποιες προτάσεις μου στο Εφετείο Αθηνών, εμπεριείχαν..... ποίημά μου! Ο εισηγητής δικαστής, όμως, χάρηκε και με ευχαρίστησε τηλεφωνικώς.