Η δικηγορική άσκηση συνιστά το μεταβατικό στάδιο, στο οποίο ο ασκούμενος δικηγόρος καλείται να μεταβεί από τη θεωρία στην πράξη. Έχοντας αποκτήσει ένα ικανοποιητικό θεωρητικό νομικό υπόβαθρο από τη φοίτησή του στις Νομικές Σχολές της χώρας απαιτείται να προβεί στην πρακτική εφαρμογή του. Πόσο ομαλή, όμως, είναι αυτή η μετάβαση από την αποστασιοποιημένη θεωρητική γνώση, στη δικηγορική και δικαστηριακή πρακτική;

Νομίζω πως αποτελεί κοινή θέση ότι το σημερινό σύστημα κατάρτισης δικηγόρων, κάθε άλλο παρά επιτυχημένο και ικανοποιητικό μπορεί να κριθεί. Αντιθέτως, θεωρώ ότι είναι άκρως επιβεβλημένη η ριζική ανανέωση του θεσμού της δικηγορικής άσκησης, ο εκσυγχρονισμός του, αλλά και η συμπόρευσή του με τις πρακτικές των άλλων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, κρίνω ότι θα ήταν αναγκαίο, η Πολιτεία και δη το Υπουργείο Δικαιοσύνης, πρωταρχικώς ύστερα από εκτενή και ουσιαστική διαβούλευση με μια επιτροπή συσταθείσα από νέους δικηγόρους διετίας - όντες αναμφίβολα οι πλέον κατάλληλοι, καθόσον έχουν βιώσει το τι εστί δικηγορική άσκηση στο πρόσφατο παρελθόν τους - και σε ένα δεύτερο στάδιο σε συνεννόηση και συνεργασία με την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, να προβούν στην αναβάθμιση του θεσμού και στην ίδρυση μια «Σχολής Δικηγορίας», όπως συμβαίνει λόγου χάριν στη Γαλλία, η οποία θα αποσκοπεί στην εξοικείωση και εντρύφηση των μελλοντικών δικηγόρων με την συγγραφή δικογράφων, την εφαρμογή των Δικονομικών Κωδίκων, καθώς επίσης και με τη δομή και λειτουργία των Δικαστηρίων. Παραλλήλως, θα ήταν σκόπιμο να καθιερωθεί ένα minimum «συμ-παραστάσεων» του ασκουμένου με τον δικηγόρο, στον οποίο ασκείται, όπως προβλέπεται άλλωστε ως δυνατότητα στο άρθρο 12 του Κώδικα Δικηγόρων. Τέλος, με την θέσπιση των προαναφερθέντων θα ήταν επιτρεπτή και η μείωση του χρόνου ασκήσεως από 18 σε 12 μήνες.

Συγχρόνως, καθίσταται αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ, ιδιαιτέρως λόγω των διαμορφωθέντων συνθηκών ένεκα των μέτρων κατά της πανδημίας του covid-19, η κρατική στήριξη απέναντι στους ασκούμενους δικηγόρους του σήμερα, οι οποίοι ανέκαθεν αποτελούσαν την πιο ευάλωτη ομάδα του δικηγορικού κλάδου. Αυτή θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της εξασφάλισης ειδικών παροχών-προνομίων προς αυτούς και της υπαγωγής τους σε ειδικές κατηγορίες, παραδείγματος χάριν προβλέποντας εκπτωτικά δίδακτρα σε προγράμματα νομικής κατάρτισης κρατικών και ιδιωτικών ιδρυμάτων ή παρέχοντας το δικαίωμα έκδοσης μειωμένων ναύλων και κομίστρων για τις μετακινήσεις τους, καθότι τη δεδομένη χρονική στιγμή η Πολιτεία δεν εξασφαλίζει ούτε τα ελάχιστα προς αυτούς.  

Δημαρά Αικατερίνη, Ασκούμενη δικηγόρος ΔΣΑ