«Ανθρωποκτονία με δόλο»: «Όποιος σκότωσε άλλον, τιμωρείται με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών». Πότε όμως, άραγε, σκοτώνεις στ’ αλήθεια έναν άνθρωπο;  Μόνο όταν σταματήσει η καρδιά του να χτυπάει ή και όταν του προκαλέσεις μια τόσο σοβαρή σωματική βλάβη, ώστε να τον καταδικάσεις ισοβίως σε  μια μαρτυρική, δυσβάστακτη και επώδυνη καθημερινότητα;

            Με αφορμή την πρόσφατη  επίθεση με βιτριόλι, που δέχθηκε η 34χρονη γυναίκα στην Καλλιθέα, τον νομικό κόσμο και όχι μόνο, έχει έντονα απασχολήσει η ποινική μεταχείριση μιας τέτοιας ιδιαιτέρως ειδεχθούς πράξης, η οποία πολλάκις έχει κριθεί  από τη Νομολογία ως βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη (310 ΠΚ).  Στην κακουργηματική του μορφή το έγκλημα αυτό, όταν δηλαδή ο δράστης επιδιώκει το αποτέλεσμα που προξένησε, ήτοι την πρόκληση της βαριάς σωματικής βλάβης, επισύρει  ποινή  κάθειρξης έως δέκα έτη. Στην πραγματικότητα βέβαια, και με τα σημερινά δεδομένα, εκτιτέα ποινή θα είναι τα 3/5 αυτής, και υπό προϋποθέσεις ο δράστης στα τέσσερα χρόνια περίπου, θα βρεθεί εκτός φυλακής, ή και νωρίτερα, αν αναγνωρισθεί κάποια ελαφρυντική περίσταση. Η ποινική αυτή μεταχείριση όμως, όχι μόνο δεν ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά αντιθέτως προκαλεί εύλογη αγανάκτηση, και σίγουρα δεν είναι αποτρεπτική για την τέλεση αντίστοιχων αξιόποινων συμπεριφορών.

Η τιμωρία ενός δράστη μιας τέτοιας αποτρόπαιας πράξης, θα πρέπει να είναι  πραγματικά η αυστηρότερη, διότι για να φτάσει κανείς σε σημείο να επιτεθεί με τέτοιον τρόπο σε έναν άλλον άνθρωπο, αναμφίβολα πρόκειται  για ένα άτομο ιδιαίτερα επικίνδυνο, χωρίς ηθικούς φραγμούς και αναστολές και ηθικά άκαμπτο, το οποίο είναι πολύ πιθανό να τελέσει και άλλες παρόμοιες πράξεις. 

            Είναι γεγονός ότι σύμφωνα με την κοινή γνώμη, η συγκεκριμένη πράξη επέφερε ουσιαστικά τον «θάνατο» αυτής της κοπέλας. Ως νομικοί όμως, οφείλουμε να μην υποκύψουμε  στο θυμικό μας, και να εξισώσουμε a priori την συμπεριφορά αυτή με την ανθρωποκτονία με δόλο. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε ότι, ναι μεν από την συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν επήλθε ο θάνατος του θύματος, αλλά η πράξη αυτή, λόγω και της ιδιαίτερης απαξίας της, αλλά και του μέσου και του τρόπου που αυτή τελέστηκε, δεν δύναται να αντιμετωπιστεί απλώς ως βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη, αλλά ενδεχομένως ως απόπειρα ανθρωποκτονίας, αφού ο δράστης είχε, αν όχι τον άμεσο, τον ενδεχόμενο δόλο θανάτωσης του θύματός του. Άλλωστε, ο χαρακτηρισμός μιας τέτοιας πράξης ως απόπειρας ανθρωποκτονίας επιρρωνύεται και από την ποσότητα του καυστικού υγρού που χρησιμοποιήθηκε στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και από την απόσταση μεταξύ δράστη και θύματος, αφού πολύ εύκολα θα μπορούσε το θύμα ακόμα και να έχει καταπιεί μέρος του καυστικού υγρού, γεγονός που θα οδηγούσε μετά βεβαιότητας τότε,  στον θάνατό του. Τελικά βέβαια, όπως καταδεικνύεται, από τυχαιότητα και μόνο, δεν επήλθε ο θάνατος του θύματος. Επομένως, στη συγκεκριμένη περίπτωση,  μόνο με  τον νομικό χαρακτηρισμό της πράξης αυτής ως απόπειρας ανθρωποκτονίας, τον οποίον προσωπικά θεωρώ ορθότερο,  θα αποδοθεί ουσιαστικά Δικαιοσύνη και  θα ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

            Όταν αφαιρείς την ζωή ενός ανθρώπου, η προβλεπόμενη ποινή πρέπει να είναι, και ορθώς είναι η αυστηρότερη όλων, ήτοι η κάθειρξη, ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών. Όταν κυριολεκτικά καταστρέφεις την ζωή ενός ανθρώπου, και δη νέου,  και ναι μεν, δεν τον οδηγείς τυπικά στον θάνατο, αλλά ουσιαστικά σε αυτόν, αφού του αποστερείς προμελετημένα και δόλια για πάντα το δικαίωμα να διάγει έναν φυσιολογικό βίο, που θα είχε κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων, κάνοντας τις δικές του επιλογές και χαράσσοντας την δική του πορεία, βυθίζοντας τον ίδιον αλλά και το περιβάλλον του σε μία ατέρμονη δυστυχία, τότε η τιμωρία θα πρέπει να εξισωθεί με αυτήν της απόπειρας ανθρωποκτονίας και μόνο.

            Σε κάθε περίπτωση όμως, και αν ακόμα εν προκειμένω δεν ασκηθεί τελικά από τον αρμόδιο Εισαγγελέα ποινική δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας, ας αποτελέσει η επαίσχυντη αυτή πράξη, τουλάχιστον αφορμή για την τροποποίηση της διάταξης του άρθρου 310 ΠΚ, ήτοι για την αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης για παρόμοιες περιπτώσεις εφεξής.

                                                                                  Ιφιγένεια  Βασιλοπούλου

                                                           Δικηγόρος Αθηνών