Κατά την έννοια των οριζόμενων στην περίπτωση β΄ της παραγράφου 1 του άρθρου 19 του Καταστατικού του Τ.Α.Π. – Ο.Τ.Ε., ως «αποχώρηση από την υπηρεσία» δεν νοείται μόνο η λύση της υπηρεσιακής σχέσης του υπαλλήλου, αλλά και η ανυπαίτια αποχή από την ενεργό υπηρεσία, μεταξύ άλλων, λόγω θέσης του υπαλλήλου σε διαθεσιμότητα ένεκα κατάργησης της θέσης του και -εξ αυτού του λόγου- λήψης μειωμένων αποδοχών. Άλλωστε, ο κανονιστικός νομοθέτης, θέτοντας ως βάση προσδιορισμού της έκτασης του συνταξιοδοτικού δικαιώματος τις αποδοχές του μήνα εξόδου του υπαλλήλου από την υπηρεσία, απέβλεψε στην παροχή στον ασφαλισμένο της δυνατότητας εξασφάλισης του μείζονος δυνατού ποσού σύνταξης, καθόσον, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, οι συντάξιμες αποδοχές είναι υψηλότερες κατά το τέλος του εργασιακού βίου των εργαζομένων. Κατά συνέπεια, για τις συντάξιμες αποδοχές που αντιστοιχούν στο μέχρι τις 31-12-2007 χρονικό διάστημα, η σύνταξη του προσφεύγοντος - ενάγοντος έπρεπε να υπολογιστεί με βάση τις αποδοχές που λάμβανε κατά τον τελευταίο μήνα της ενεργού υπηρεσίας του στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας, πριν από την (αναδρομική) υπαγωγή αυτού σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Αντιθέτως, κατά τα λοιπά, δεδομένης της περιοριστικής νομοθετικής πρόβλεψης -στη διάταξη της περίπτωσης α΄ της παρ. 11 του άρθρου 2 του ν. 3029/2002- περί εξαγωγής του μέσου όρου των εισπραχθεισών αποδοχών «κατά τα πέντε πλήρη έτη που προηγούνται του μήνα που υποβάλλεται η αίτηση για συνταξιοδότηση» και δεδομένου του χρόνου υποβολής της αίτησης για απονομή σύνταξης λόγω γήρατος, νόμιμα προσμετρήθηκαν (και) οι μειωμένες αποδοχές της χρονικής περιόδου κατά την οποία ο προσφεύγων - ενάγων είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα.

Πηγή: adjustice.gr