Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 9 του ν. 4491/1966, οι γονείς θανόντος ασφαλισμένου της Δ.Ε.Η. δικαιούνται σύνταξης λόγω θανάτου του τέκνου τους, εάν προκύπτει ότι αυτό (τέκνο) όσο ζούσε συνέβαλε ουσιωδώς στη συντήρησή τους, γεγονός που πρέπει να αποδεικνύεται με κάθε πρόσφορο αποδεικτικό μέσο. Ειδικότερα, η ύπαρξη τόκων καταθέσεων το ύψος των οποίων αντιστοιχεί σε μεγάλο ποσό καταθέσεων, η τροποποίηση της σχετικής δήλωσης φορολογίας εισοδήματος προς απόκρυψη του στοιχείου της δήλωσης των ως άνω τόκων, η μη προσκόμιση στοιχείων από τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ως προς την ύπαρξη ή μη λοιπών τραπεζικών λογαριασμών ή καταθέσεων, καθώς επίσης και η λήψη μηνιαίας σύνταξης χηρείας και η διαμονή σε ιδιόκτητη κατοικία, συνιστούν στοιχεία που κατά την κρίση του Δικαστηρίου δεν αποδεικνύουν το γεγονός της κύριας συντήρησής της προσφεύγουσας-μητέρας του θανόντος ασφαλισμένου στη Δ.Ε.Η. από αυτόν, αλλά ούτε και της μη λήψης εισοδημάτων της από άλλες πηγές, ώστε να μη δύναται ουσιωδώς να εξασφαλίσει κατά τις κρατούσες συνθήκες το ελάχιστο όριο διαβίωσης. Εξάλλου, το γεγονός ότι η θυγατέρα της προσφεύγουσας, παρότι άνεργη, διαμένει, επίσης σε ιδιόκτητη κατοικία, ενώ φαίνεται  να λαμβάνει επίσης εισόδημα από τόκους καταθέσεων, το ύψος των οποίων υποδηλώνει επίσης την ύπαρξη μεγάλου ποσού καταθέσεων και, άρα, όχι μόνο δεν επιβαρύνει τη μητέρα της με τη διαβίωσή της αλλά θα μπορούσε να συνδράμει και στη συντήρησή της με ευχέρεια, συντείνει στο ότι η  προσφεύγουσα δεν ανταπεξήλθε στο δικονομικό βάρος απόδειξης που φέρει κατ’ άρθρο 145. παρ. 1 Κ.Δ.Δ., στο πλαίσιο της παρούσας προσφυγής. 

Πηγή: adjustice.gr