H άρνηση χορήγησης άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους στην αιτούσα, η οποία κατείχε άδειες διαμονής συνολικής διάρκειας πέντε ετών κατά την τελευταία δεκαετία πριν από την υποβολή της αίτησής της, στηρίζεται αποκλειστικά στη διαπίστωση της απουσίας της από την Ελλάδα για συνεχόμενο διάστημα μεγαλύτερο των δύο ετών πριν από την υποβολή της ανωτέρω αίτησης. Όμως, αυτό δεν προβλέπεται ως αρνητική προϋπόθεση, για τη χορήγηση της επίμαχης άδειας, από τις ισχύουσες εν προκειμένω διατάξεις του ν. 4251/2014 (όπως τροποποιήθηκε με το ν. 4332/2015) και της κατ’ εξουσιοδότηση αυτού εκδοθείσας Κ.Υ.Α. 68019/16.10.2015, για την οποία δεν απαιτείται η προσκόμιση εγγράφων προς στοιχειοθέτηση της ανάπτυξης ισχυρών δεσμών με τη Χώρα, που προβλέπεται ως προϋπόθεση μόνον από την επικαλούμενη από τη Διοίκηση 42/2015 εγκύκλιο, η οποία, όμως, δεν αποτελεί κανόνα δικαίου και, ως εκ τούτου, στερείται δεσμευτικού χαρακτήρα (πρβλ. ΣτΕ 4541/2009 σκ. 12, 453/2003 σκ. 9). Τούτο δε, ανεξαρτήτως του ότι η κρίση της Διοίκησης περί της συνεχούς απουσίας της αιτούσας για το διάστημα από 23.12.2012 έως 18.1.2016, τίθεται υπό αμφισβήτηση, καθώς η ημερομηνία της 23ης.12.2012 δεν εμφανίζεται μεταξύ των έντυπων σφραγίδων εισόδου-εξόδου των διαβατηρίων της, όπως βασίμως προβάλλεται, το δε ανωτέρω χρονικό διάστημα αποτυπώνεται στις αφιξοαναχωρήσεις της στο … έγγραφο του Τμήματος Αλλοδαπών της Ελληνικής Αστυνομίας, στο οποίο, όμως, όπως επισημαίνεται, έχουν ενδεικτικό χαρακτήρα και ουδόλως αποκλείουν το ενδεχόμενο αφιξοαναχωρήσεων και σε άλλες ημερομηνίες. Κατόπιν αυτών, το Δικαστήριο κρίνει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε κατά παράβαση νόμου και είναι ακυρωτέα, κατά τον βάσιμο λόγο που προβάλλεται με την κρινόμενη αίτηση.

Πηγή:adjustice.gr